1











































1











































1











































1











































1











































1











































1











































1











































/ C / Dm / Dm /
ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงBbรำไร
อาทิตย์จะลับโลกCไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมาF Am Dm C..
หมู่มวลวิFหค เหินCลมอยู่กลางเวEbหา
จะกลับคืนสู่ชายBbคา ชายCป่าคือแหล่งพักพิงF Dm..
แต่น้องนางไยไม่เห็นกลัBbบมา
จากไปตั้งหลายCปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจังF Am Dm C..
ลมหนาวFพัดโบก โยกเCรือนจนคล้ายจะEbพัง
ผู้เฒ่าตายายลงBbนั่ง เหม่อCรอด้วยใจเลื่อนFลอย..
* นกน้Dmอยจากท้องAmนาราคาDmถูก
เธอเป็นDmลูก ที่Amถูกพ่อแม่DmขายไปC..
กตัญญูบิBbดา มCารดาปานFใด แม่สายจากเมืองเจียงAฮาย
ต้องไBbปสู่สังคมทAราม..
Instru : / Gm C / F Dm /
/ Gm C / F Am /
/ Eb / F / Eb /
/ C A / Dm / Dm /
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเBbกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านCชาย หัวใจเธอจึงเย็นชาF Am Dm C..
สังคมกระหFน่ำ ซ้ำCสองเธอต้องติดEbยา
ไม่คิดห้วนคืนบ้านBbนา ปรารถCนาเพียงยาเมF Dmา..
ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปBbบอก
เธอจึงจากเมืองบางCกอก หวังไปให้ทันเวลาF Am Dm C..
เอายาไปFฝาก เอาหCมากเอาพลูเสื้อEbผ้า
แม่สายที่เธอจากBbมา เหมือนวาCจาว่าสายเFกินไป..
* นกน้Dmอย กลับAmมาแค่ทันพระDmสวด
ใครเล่าเจ็บปDmวด รวดAmร้าวเท่าสาวเDmมืองเหนือC..
สังคมเมืองไBbทย ใครCฟังเค้าคงไม่เFชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหAนือ ให้กับBbชายที่Cอู้บ่จ้Dmาง..
Outro : / Bb C / F Dm / (6 Times) (fade Out..)
ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา..
หมู่มวลวิหค เหินลมอยู่กลางเวหา
จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง..
แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง..
ลมหนาวพัดโบก โยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง เหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย..
* นกน้อยจากท้องนาราคาถูก
เธอเป็นลูก ที่ถูกพ่อแม่ขายไป..
กตัญญูบิดา มารดาปานใด
แม่สายจากเมืองเจียงฮาย
ต้องไปสู่สังคมทราม..
[ Music ]
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านชาย หัวใจเธอจึงเย็นชา..
สังคมกระหน่ำ ซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดห้วนคืนบ้านนา ปรารถนาเพียงยาเมา..
ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก หวังไปให้ทันเวลา..
เอายาไปฝาก เอาหมากเอาพลูเสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา เหมือนวาจาว่าสายเกินไป..
* นกน้อย กลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวด รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ..
สังคมเมืองไทย ใครฟังเค้าคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ
ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง..